آدم ها به اندازه ظرفیتشان اند، فقط و فقط.

یکی از دلخوشی های این عالم دوستانند. حالا مرا امروز در نظر بگیرید وقتی از یکی از این دلخوشی های عالم یک عمل محیرالعقول دیدم که آنقدر ناراحت بودم از این دلخوشی که فقط میخواستم گوشی را بردارم و صمن عرض چند کلمه درشتِ متناسب شرایط  فقط بپرسم چرا؟

اما تماس نگرفتم و طبیعتا کلمات درشتم را قورت دادم و نگهشان داشتم برای خودم.

حالا حتی اگر ببینمش هم، میگویم و میخندم و حتی نمیپرسم چرا. 

اما فقط میدانم که تا همینجا میتوانستم رویش حساب کنم و بالعکس و نه بیشتر و مِن بعدی در کار نیست. 

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...